اترنت چیست؟ (Ethernet)

شبکه‌ی محلی کابل اترنت متشکل از نودهای شبکه و لینک‌ها یا رسانه‌های ارتباطی است. این گره‌ها می‌توانند به دو شکل وجود داشته باشند:

تجهیزات پایانه داده (Data Terminal Equipment (DTE:

عموماً DTEها دستگاه‌های نهایی هستند که اطلاعات کاربر را به سیگنال تبدیل می‌کنند و یا سیگنال‌های دریافتی را برای بار دوم به دیتا تبدیل می‌کنند. دستگاه‌های DTE که به آن‌ها ایستگاه‌های نهایی نیز گفته می‌شود، می‌توانند رایانه‌های شخصی، ایستگاه‌های کاری، سرورهای فایل یا سرورهای پرینت باشند. این دستگاه‌ها منبع یا مقصد فریم داده‌ها هستند. تجهیزات ترمینال داده می‌توانند تک جزئی و یا شامل چندین قسمت باشد به گونه‌ای که این تجهیزات به یکدیگر متصل هستند و تمامی کارهای مورد نیاز را انجام می‌دهند تا در نهایت کاربر بتواند ارتباط برقرار کند. کاربر می‌تواند با DTE تعامل کند و یا خود DTE کاربر باشد.

تجهیزات ارتباطی داده (Data Communication Equipment (DCE:

این تجهیزات دستگاه‌های شبکه‌ای واسط هستند که فریم‌ها را در سراسر شبکه دریافت و ارسال می‌کنند. این تجهیزات می‌توانند مانند دستگاه‌هایی چون ریپیترها، سوییچ‌های شبکه و روترها، مستقل باشند و یا مانند مودم‌ها و کارت‌های رابط، واحدهای میانی ارتباطی باشند. کار تجهیزات ارتباطی داده تبدیل سیگنال و کدگذاری است و می‌توانند بخشی از تجهیزات میانی یا DTE باشند. در حال حاضر نرخ این داده‌ها برای عملیات بر روی کابل‌های فیبر نوری و کابل‌های زوجی به هم تابیده تعریف می‌شود. 

انواع استاندارد‌های اترنت (ethernet):

1) اترنت سریع (Fast)

اترنت (ethernet) سریع به شبکه‌ای از اترنت گفته می‌شود که توانایی انتقال داده با نرخ 100 مگابیت بر ثانیه را دارد.

2) اترنت گیگابیت (Gigabit)

به اترنتی گفته می‌شود که توانایی ارسال 1000 مگابیت بر ثانیه (1 گیگابیت بر ثانیه) داده را داشته باشد.

3) اترنت 10 گیگابیت (10Gigabit)

این دسته از اترنت، جدیدترین نسل از فناوری اترنت است و می‌تواند تا 10 گیگابیت بر ثانیه داده را انتقال دهد (10 هزار مگابیت بر ثانیه). این نوع از اترنت عموماً در برنامه‌های رده بالا که به نرخ بالایی از داده نیاز دارند بخش‌های دیگر شبکه را به یکدیگر متصل می‌کند.

اَلوها ALOHA

پروتکل الوها (Aloha) به عنوان یکی از پروژه‌های دانشگاه هاوایی طراحی شده است. با کمک این پروتکل می‌توان بین چندین کامپیوتر و میان جزیره‌های مختلف هاوایی که شامل شبکه‌های رادیویی بسته‌ای هستند به انتقال داده پرداخت. الوها یک پروتکل با چندین دسترسی است که در لایه‌های پیوند داده قرار داشته و چگونگی دسترسی چندین ترمینال به واسط را بدون تداخل یا برخورد ارائه می‌کند. Aloha دو نوع دارد:

1. Pure Aloha

این نوع از الوها (Aloha) پروتکلی غیرمتمرکز و بدون شیار بوده و پیاده‌سازی آن آسان است. در Pure Aloha ایستگاه‌ها صرفاً هر زمان که بخواهند داده‌ای را ارسال کنند، به انتقال فریم‌ها اقدام می‌کنند. الوهای محض (Pure Aloha) قبل از ارسال داده‌ها کاری به مشغول بودن یا نبودن کانال ندارد. در صورتی که دو یا چند ایستگاه به صورت هم‌زمان به ارسال داده بپردازند، برخورد رخ می‌دهد و فریم‌ها نابود می‌شوند. 

هر زمان که ایستگاهی فریمی را ارسال می‌کند، منتظر دریافت تأییدیه از گیرنده می‌ماند. اگر طی زمان مشخصی این تأییدیه را دریافت نکند، در این صورت ایستگاه فرض را بر نابود شدن فریم یا تأییدیه می‌گذارد. سپس ایستگاه به مدتی که زمان آن به صورت تصادفی تعیین می‌شود منتظر می‌ماند و مجدداً فریم را ارسال می‌کند. این تصادفی بودن باعث جلوگیری از برخورد بیشتر فریم‌ها می‌شود. 

این طرح برای شبکه‌های کوچکی‌ که بارگیری چندانی در آن صورت نمی‌گیرد مناسب است؛ اما در شبکه‌هایی با بارگیری سنگین، این طرح اصلاً عملکرد مناسبی ندارد. در این حالت است که الوهای شیاردار (Slotted Aloha) به کمک می‌آید. جهت تضمین Pure Aloha، خروجی و نرخ ارسال فریم آن باید پیش‌بینی شوند.
به همین منظور باید فرض‌های زیر را در نظر بگیریم:

1) تمامی فریم‌ها باید طول یکسانی داشته باشند.
2) ایستگاه‌ها هنگامی که در حال ارسال و یا تلاش برای ارسال فریم هستند، نمی‌توانند فریم‌ تولید کنند.
3) کل ایستگاه‌ها با توجه به توزیع پواسون به ارسال فریم بپردازند (فریم‌های جدید و قدیمی که با برخورد مواجه شده‌اند).