آموزش مراحل نصب کابل کشی شبکه
یک کارشناس حرفه‌ای زیرساخت شبکه پیش از شروع کابل کشی شبکه و نصب و راه اندازی شبکه ، همیشه کار نصب را ابتدا با دیدن محل پروژه، بررسی و تحقیق در مورد جزئیات فضای کار و با توجه به نیازهای مشتری شروع می‌کند. خدمات پسیو شبکه‌های کامپیوتری نیاز به جمع آوری اطلاعات اولیه و در واقع فاز مطالعاتی دارد. وظیفه مشتری و یا کارفرما نیز این است که از نزدیک با کارشناسان نصب شبکه و مجری پروژه در ارتباط باشد. این بدان معنی است که تعیین برنامه‌های هر طبقه و فراهم کردن دسترسی‌های مورد نیاز کارشناس نصب شبکه به عهده مشتری است و حتی نیاز است که مشتری با لباس کار در محل حضور داشته و کارشناس نصب را همراهی کند. درست است که شما به عنوان مشتری و کارفرما یک متخصص نصب زیرساخت شبکه نیستید ولی باید فرآیند نصب را از نزدیک مشاهده کرده و آن را درک کنید تا بتوانید به نصاب در گرفتن تصمیم‌های صحیح کمک کنید.
سیستم کابل کشی و شیوه نصب آن به مقدار زیادی برنامه‌ریزی نیاز دارد. باید بدانید که آیا کابل‌ها از ناحیه‌های کاری به اتاق ارتباطات می‌رسند یا خیر (یعنی آیا فاصله کمتر از 90 متر استاندارد TIA/EIA میشود؟) چگونه باید کابل‌ها را هدایت کرد؟ برای رسیدن به پریزها از چه مسیری باید استفاده کرد؟ چه موانعی فیزیکی و غیرفیزیکی بر سر راه کابل کشی وجود دارد؟ و … .
فراموش نکنید که فقط به این خاطر که در ظاهر به نظر می‌رسد یک کابل می‌تواند به مکان مورد نظر برسد، مطمئن نباشید که خواهد رسید. موانع موجود در سقف‌ها و دیوارها اغلب شما را غافلگیر خواهند کرد مانند دیوارهای ضخیم، ستون‌های فلزی، لوله‌های گاز، دیوارهای ضد حریق، کابلهای برق و بسیاری از موانع دیگر هستند که نیاز به ابزارهای خاصی برای عبور دارند بنابراین همیشه هنگام برنامه‌ریزی کابل کشی شبکه باید همه موارد را در نظر بگیرید.
ایجاد یک برنامه برای هر طبقه
ابتدا باید یک نقشه کابل کشی از ناحیه مورد نظر پیدا کنید. اگر با یک شرکت خدمات شبکه جهت خدمات کابل کشی شبکه تماس گرفتید و از شما نقشه طبقات را نخواست، سریعاً آن شرکت را کنار گذاشته و دنبال یکی دیگر بگردید. نقشه طبقات کلید برنامه‌ریزی صحیح است؛ یک نقشه خوب به شما مکان کمدهایی را نشان میدهد که می‌توان از آنها به عنوان اتاق‌های ارتباطات استفاده کرده، دیوارهای ضد حریق را مشخص کرده تا احساس مناسبی درباره کار پیش رو پیدا کنید.
اگر نقشه طبقات را ندارید – که این موضوع اغلب برای ساختمان‌های قدیمی اتفاق می‌افتد – باید یکی ایجاد کنید. بنابراین یک نردبان و چراغ‌قوه بردارید و شروع به ثبت همه موارد مهم کنید.
ایجاد نقشه کابل کشی شبکه
اکنون که نقشه طبقات را دارید، لازم است نقشه‌ای برای مسیرهای سیم‌کشی و کابل‌ها ایجاد کنید. در واقع باید نقشه شبکه را طراحی کنید. اینجا باید ناحیه‌های کاری را بررسی کرده، مکان سیستم‌های موجود یا سیستم‌های آینده را مشخص کنید زیرا کابل‌ها باید به آنها برسند. یک دراپ کابل (CableDrop) مکانی است که کابل از دیوار در ایستگاه کاری خارج میشود. به علاوه باید با کاربران، مدیران و دیگر افراد مهم صحبت کرده تا بتوانید برنامه آنها برای آینده را درک کنید. نصب چند دراپ بیشتر به مراتب آسانتر از نصب آنها بعد از چند سال است.
در اینجا هزینه‌ها ظاهر می‌شوند: کابل‌ها، دراپ‌ها، و کسانی که آنها را نصب می‌کنند به پول نیاز دارند! هزینه‌های نصب زیرساخت شبکه معمولاً زیاد است. مقداری که می‌خواهید هزینه کنید را مشخص کرده و سپس تماس‌های لازم را بگیرید. اغلب نصاب‌های شبکه لیست قیمت اجرای شبکه خود را به صورت واحد برای هر بخش مشخص می‌کنند. مانند نصب کیستون‌ها ، نصب پچ پنل ، نصب رک ، قیمت هر متر کابل کشی و…
در حالی که دارید نقش شبکه را طراحی و مسیر عبور کابل‌ها را مشخص میکنید، باید یک تصمیم بزرگ دیگر نیز بگیرید: آیا می‌خواهید کابل‌ها در دیوار یا خارج آنها باشند؟ بسیاری از شرکت‌ها محصولات لوله عایق (Raceway) جالبی می‌فروشند که به دیوار می‌چسبانید و عملیات نصب را نسبت به عبور کابل‌ها از درون دیوار به مراتب آسانتر می‌کند (با این حال زیبایی ظاهر ساختمان شما را خراب می‌کند). لوله‌های عایق در ساختمان‌های قدیمی یا زمانی که نمی‌خواهید دیوارها را خراب کنید منطقی هستند.
نصب و راه‌اندازی کابل کشی شبکه احتیاج زیادی به برنامه‌ریزی دقیق دارد که متخصصان شرکت رایکانت با رعایت اصول و استانداردهای موجود پروژه‌های پسیو شما را به انجام می‌رسانند، برای اطلاع از تعرفه‌های خدمات کابل کشی شبکه و زیر ساخت شبکه با ما تماس بگیرید.
تعیین مکان اتاق ارتباطات یا اتاق سرور
راه اندازی اتاق سرور از مهم‌ترین بخش‌های کابل کشی شبکه محسوب میشود. به همین‌دلیل زمانی که برای کابل کشی شبکه نقشه می‌کشید مکان اتاق سرور از اهمیت بالایی برخوردار است. وقتی می‌خواهید این مکان را مشخص کنید، باید 5 مورد را در نظر داشته باشید:
فاصله: اتاق ارتباطات باید در جایی باشد که نیازی به کابلی بیش از 90 متر ندارد. در اغلب مکان‌ها، کوتاه‌تر نگه داشتن سیم‌ها از 90 متر به مقدار اندکی تلاش نیاز دارد. به علاوه باید اتاق ارتباطات در یک مکان مرکزی باشد.
برق: بسیاری از اجزای اتاق ارتباطات به مقدار قابل توجهی برق مصرف می‌کنند. مطمئن شوید که پیش نیازهای برق را به شکل مناسب و کافی فراهم کرده‌اید. اگر ممکن بود، اتاق ارتباطات را بر روی مدار اختصاصی قرار دهید؛ با این روش به عنوان مثال وقتی شخصی به مدار بخش دیگری از ساختمان فشار آورد، برق کل تجهیزات شبکه شما از کار نمی‌افتد.
رطوبت: اجزای الکترونیکی و آب با یکدیگر کنار نمی‌آیند. (نصب محفظه تجهیزات در یک دستشویی یا حمام قدیمی باعث خراب شدن آنها میشود.) به خاطر داشته باشید که خشک بودن به معنی کم بودن رطوبت است. از قسمت‌هایی که به صورت بالقوه امکان رطوبت دارند دوری کنید مانند یک اتاق نزدیک استخر یا اتاقی که مسئولین نظافت، وسایل مرطوب و ظرف‌های آب را نگه می‌دارند. البته، هر اتاقی با تهویه مناسب می‌تواند عالی باشد.
خنک کردن: اتاق‌های ارتباطات خیلی زود گرم شده به خصوص اگر تعدادی سیستم سرور و یک UPS نیز در آن‌جا قرار داده باشید. مطمئن شوید که اتاق سرور شما دارای سیستم تهویه یا روشی برای خنک نگه داشتن اتاق است.
دسترسی: دسترسی شامل دو مسئله است. ابتدا به این معنی است که باید از دسترسی بدون اجازه جلوگیری کنید. باید این را در نظر بگیرید که ممکن است کسانی به صورت خواسته یا ناخواسته شبکه شما را به هم بریزند. در بسیاری از مواقع اتاق سرور باید دارای قفل باشد تا دیگران نتوانند وارد آن شوند. مشکل دیگری که باید در ذهن خود داشته باشید امکان رشد و بزرگ شدن شبکه است. آیا این اتاق سرور می‌تواند با شبکه شما رشد کند؟ آیا می‌تواند به دفاتر دیگری که شرکت شما در آینده به آن نیاز خواهد داشت سرویس بدهد؟
بنابراین اکنون نقشه کابل کشی شبکه خود را به همراه اتاق سرور آماده کرده‌اید پس باید به سراغ کشیدن کابل‌ها بروید!
کشیدن کابل‌ها
کشیدن کابل می‌تواند از ساده‌ترین یا اعصاب خردکن‌ترین کارها در دنیای شبکه شما باشد. ممکن است از دور به نظر آسان برسد امٌا وقتی وارد جزئیات می‌شوید قسمت‌های سخت ظاهر می‌شوند. ابتدا، اگر می‌خواهید کار سریع‌تر انجام شود کشیدن کابل به دو نفر نیاز دارد؛ اگر سه نفر باشید که دیگر خیلی بهتر است. اغلب پسیو کارها تمایل دارند کار را از اتاق ارتباطات شروع کرده و سیم‌ها را به سمت دراپ‌ها بکشند. در یک شرکت با یک سقف دراپ، نصاب‌ها اغلب با باز کردن کاشی‌های سقف و کشیدن کابل‌ها از طریق قلاب‌ها یا صفحات آماده کابل که بالای سقف هستند کار را انجام میدهند. نصاب‌های حرفه‌ای دارای یک سری ابزارهای جالب برای کمک به کشیدن افقی کابل‌ها هستند که می‌تواند حتی یک تفنگ مخصوص برای شلیک کابل‌ها به فواصل دور نیز باشد.
سینی کابل امروزه به صورت استاندارد هستند اما قبلاً استانداردی برای اداره کابل‌ها نداشتند که این باعث کابوس‌های زیادی می‌شد. هر نصابی به شما میگوید که سخت‌ترین قسمت کشیدن کابل این است که باید روی سینی کابلهای قدیمی بر روی سقف کار کرد.
کدهای محلی، TIA/EIA همگی دارای قوانین سختی برای چگونگی کشیدن کابل در سقف هستند. یک نصاب خوب از قلاب‌ها یا سینی کابل استفاده می‌کند که کار مدیریت کابل را آسانتر و ایمن‌تر کرده و در برابر تداخل‌های الکترونیکی حفاظت فراهم می‌آورد. هرچه شبکه سریع‌تر باشد، مدیریت کابل بهتر، حیاتی‌تر میشود.
کابل کشی به صورت افقی در مقایسه با کشیدن کابل از سقف به تلاش نسبتاً کمی نیاز دارد. در یک ساختمان با دیوارهای صفحه گچی، نصاب ابتدا باید برای مکان پریزها تصمیم گرفته که اغلب با استفاده از یک فایندر (Finder) انجام میشود تا مانع از بریدن اشتباهی شود. وقتی نصاب حفره را برید، با استفاده از یک وزنه وصل شده به انتهای یک ریسمان سیمی یا نایلونی یک خط درون حفره انداخته میشود. سپس می‌توان کابل شبکه را به ریسمان وصل کرده و آن را به درون حفره کشید. وقتی کابل از حفره جدید عبور کرد، نصاب پریز یا براکت سوار کردن ولتاژ پایین را سر جایش قرار میدهد. این براکت به عنوان یک نگه دارنده برای پریز شبکه عمل می‌کند.
در اتاق ارتباطات تعداد زیادی کابل که به هر ناحیه کاری می‌رسند، برای مرحله بعدی سازماندهی شده‌اند: وصل کردن. یک نصاب حرفه‌ای به خوبی اتاق تجهیزات را سازماندهی می‌کند. شکل زیر یک نصب با استفاده از راهنماهای کابل خاصی را نشان میدهد که کابل‌ها را به محفظه تجهیزات کشیده‌اند.
ایجاد اتصال‌ها
ایجاد اتصال‌ها، شامل وصل کردن هر دو انتهای کابل به جک‌های مناسب است. این مرحله شامل مهم‌ترین مرحله در کل فرآیند نیز می‌باشد: آزمایش کابل برای اطمینان از این که هر اتصال با نیازمندی‌های شبکه منطبق است. نصاب‌ها از این مرحله برای مستندسازی و برچسب زدن هر کابل نیز استفاده می‌کند که بسیار مهم بوده و اغلب نصاب‌های تازه کار آن را فراموش می‌کنند.
وصل شدن به ناحیه‌های کاری
در ناحیه کاری، نصاب کابل یک کیستون شبکه به انتهای کابل وصل کرده و آن را به صفحه پریز وصل می‌کند تا نصب کامل شود. یک کیستون از اتصال پانچی 110 همانند اتصالهای پچ پنل‌ها استفاده می‌کند. تمام اتصالهای 110 دارای یک کد رنگی هستند که به شما میگوید کدام سیم باید پانچ شود.
استفاده از پچ کوردها
با این که اغلب افراد ترجیح میدهند تا از پچ کوردهای آماده استفاده کنند، ایجاد آنها بسیار آسان است. برای ایجاد یک کابل، از یک کابل UTP رشته‌ای استفاده میکنید که با سطح CAT کابل کشی افقی شما منطبق است. دقت کنید کابلهای رشته‌ای به پرس شدن خاصی نیاز دارند و بنابراین از پرس‌های مخصوص کابلهای یک دست استفاده نکنید، پرس کردن ساده است اما به مقداری تمرین نیاز دارد.
در اینجا مراحل لازم برای پرس کردن صحیح یک RJ-45 روی یک کابل UTP را می‌بینید. اگر ابزارهای لازم را دم دست دارید کافی است تنها مراحل بعدی را دنبال کنید.
- کابل را به صورت مربعی ببرید. برای این کار از آچار RJ-45 یا قیچی استفاده کنید.
- نیم اینچ از روکش پلاستیکی را از انتهای کابل لخت کنید. برای این کار از یک سیم لخت‌کن مخصوص یا سیم لخت‌کن روی ابزار آچار پرس استفاده نمایید.
- به آرامی و با دقت هر سیم را درون مکان مناسب آن قرار دهید. هنگام انجام این کار به استاندارد TIA/EIA A 568 یا B دقت کنید. تا حد امکان آنها را از یکدیگر باز کنید.
- جک را درون آچار قرار داده و آچار را فشار دهید. نگران فشار بیش از حد نباشید؛ آچار دارای یک توقف‌گر است که مانع از فشار بیش از حد میشود.
شکل زیر یک کابل را نشان میدهد که به خوبی درون جک آن پرس شده است. دقت کنید که روکش پلاستیکی کابل شبکه درون جک وارد شده است.
یک پچ کورد خوب باید دارای یک روکش مناسب نیز باشد. شکل زیر یک روکش را نشان میدهد که به روی کابل پرس شده قرار داده شده است. فراموش نکنید که قبل از پرس هر دو انتها، هر روکش را به پچ کوردها اضافه کنید.
وصل کردن پچ پنل
وصل کردن کابل به پچ پنل‌ها نیازمند کار کردن با سه مسئله است. اولین مورد مدیریت پچ پنل است.
مدیریت پچ پنل به معنی استفاده از سخت افزار مناسب برای مدیریت کابل است. استفاده از حلقه‌های D پلاستیکی برای جلو و کناره‌های پچ پنل مناسب است. جعبه‌های نگهدارنده کابل، مستطیلی با شیارهایی در جلو هستند؛ کابل‌ها وارد انتهای باز جعبه شده و فقط بخش کوچکی از هر پچ کورد تک به تک به سمت پچ پنل دیده می‌شوند که باعث مرتب شدن آنها میشود.
خلاقیت زیادی در سخت افزارهای مدیریت کابل وجود دارد: به همان تعداد روشی که برای خراب‌کاری وجود دارد، راه‌حل‌هایی نیز برای مدیریت و نظم دادن به کابل‌ها وجود دارد. شکل زیر یک محفظه با مدیریت کابل مناسب را نشان میدهد – کابل‌ها به خوبی با استفاده از سخت افزارهای مدیریت کابل ایمن شده که احتمال مشکل روی کابل را به حداقل می‌رساند و از همه مهمتر شکل آنها نیز به مراتب زیبا‌تر شده است.
مشکل دوم هنگام وصل کردن کابل‌ها، سازماندهی کلی پچ پنل نسبت به ساختار شبکه است. باید به گونه‌ای به پچ پنل ساختار بدهید که چیدمان شبکه شما را منعکس کند. میتوانید کار سازماندهی را با توجه به چیدمان فیزیکی انجام دهید تا بخش‌های مختلف پنل نشان دهنده بخش‌های مختلف فضای اداری باشند – برای مثال سمت شمال و جنوب راهروی اصلی. روش پرکاربرد دیگر برای سازماندهی پچ پنل اطمینان از این است که آنها با چیدمان منطقی شبکه منطبق هستند تا گروه‌های کاربری سازمان‌های شرکت دارای بخش‌های خود روی پچ پنل باشند.
در آخر، مدیریت مناسب کابل پچ پنل به معنی مستندسازی واضح و مناسب و با دقت همه چیز است. با این روش هر تکنسینی می‌تواند کار را دنبال کرده و مشکلات اتصال را حل کند. تکنسین‌های خوب همیشه دیاگرام‌های خوبی می‌کشند.
جهت مشاوره رایگان در زمینه نصب و راه اندازی کابل کشی شبکه با متخصصان شرکت خدمات شبکه رایکانت تماس بگیرید.
آزمایش کابل‌ها
در تئوری، سیستم کابل کشی افقی شما اکنون نصب شده و آماده یک سوییچ و تعدادی سیستم است. اما قبل از این کار ابتدا باید هر کابل را آزمایش کنید. یک تازه‌کار شاید فکر کند باید وصل بودن صحیح همه جک‌ها و کیستون‌ها را چک کند. با این که این وظیفه مهم و لازمی است امٌا مشکلات معمولاً بعد از آن ظاهر می‌شوند: اطمینان از این که کابل می‌تواند بهینه و با حداکثر ظرفیت و سرعت شبکه را اداره کند.
سیم‌های شبکه مبتنی بر مس و فیبر، دارای مشکلات و مسائل متفاوتی هستند و به ابزارهای متفاوتی نیز برای حل کردن نیاز دارند. بنابراین ابتدا نگاهی به سیم مسی انداخته و سپس به سراغ فیبر می‌رویم.
اما ابتدا باید موردی را مشخص کنم: یک تکنسین / ناظر شبکه نمی‌تواند به خوبی یک کابل جدید را آزمایش کند. TIA/EIA یک سری استانداردهای پیچیده و مهم برای آزمایش کابل فراهم آورده که برای انجام آن به یک نصاب کابل حرفه‌ای نیاز دارید. محیط آزمایش و تجهیزات آن از هزینه نصب یک شبکه کوچک به مراتب بیشتر میشود. ابزارهای پیشرفته‌تر آزمایش شبکه بیش از 5000 دلار قیمت داشته و بعضی حتی بیش از 10000 دلار هستند. با این حال ابزارهای ارزان زیادی هستند که کارهای آزمایش معمول شبکه را برای شما انجام میدهند.
ابزارهای آزمایش توضیح داده شده در اینجا به شما اجازه عیب‌یابی مشکلات شبکه را نیز میدهند.
چالشهای کابل مسی
اغلب ناظران شبکه برای پیدا کردن یک کابل مسی مشکل دار باید موارد زیر را بدانند:
- طول کابل چقدر است؟ اگر خیلی بلند است سیگنال ممکن است آنقدر افت کند که در انتهای کابل قابل شناسایی نباشد.
- آیا کابل‌ها شکستگی و قطعی دارند؟ آیا به کیستون مربوط به خود وصل نیستند؟ اگر یک سیم شکسته یا یک اتصال باز باشد، دیگر پیوسته نیست (یک اتصال کامل که به خوبی کار می‌کند).
- آیا در طول مسیر کابل، انتها و یا ابتدای آن و یا در اتصال، مکانی وجود دارد که دو سیم لخت با یکدیگر اتصالی داشته باشند؟ این یک اتصال کوتاه ایجاد می‌کند. اتصالهای کوتاه وقتی ایجاد می‌شوند که کابل‌ها خراب شده باشند. اما با پرس کردن بد نیز ممکن است رشته‌های سیم به یکدیگر وصل شده و اتصال کوتاه ایجاد کنند.
- آیا شکستگی وجود دارد؟ کجاست؟ اگر مکان قابل شناسایی باشد، حل مشکل آسانتر خواهد بود.
- آیا همه سیم‌ها در مکان صحیح درون جک خاتمه پیدا کرده‌اند؟ آیا هر انتها با استاندارد یکسانی منطبق است؟
- آیا تداخل رادیویی یا الکتریکی از بیرون وجود دارد؟ UTP ها نسبت به تداخل الکترومغناطیسی حساس هستند.
- آیا سیگنال از هر کدام از جفتها در یک کابل با جفت دیگر تداخل دارد؟ این یک مشکل معمول در نصب‌های UPT است که یک جفت جدا شده (Split Pair) نام دارد.
برای پاسخ به این سوالات باید مطمئن شوید که کابل و دو انتهای آن مشکل ندارند. انجام این بررسی‌ها نیازمند تستر کابل است. مدل‌های مختلفی از تسترهای کابل وجود دارند که به بعضی یا همه این سؤالات پاسخ میدهند که به مقدار پولی که می‌پردازید بستگی دارند. ابزارهای ارزان تنها برای پیوستگی کار (فقط وجود قطعی در کابل و یا اتصالات را نمایش میدهند) آزمایش را انجام میدهند. این تسترهای ارزان قیمت اغلب تسترهای پیوستگی (Continuity Testers) نام دارند. اغلب این تسترهای باید به هر دو انتهای کابل وصل شوند. البته اگر کابل در دیوار باشد این باعث مشکل میشود.
تسترهای بهتر میتوانند یک آزمایش وایرمپ (Wiremap) انجام دهند که فراتر از پیوستگی است و باید مطمئن شوید که هر دو انتهای کابل به مکان مناسبی وصل هستند. یک آزمایش وایرمپ کار بررسی برای اتصالهای کوتاه و موارد دیگر را انجام میدهد.
یک مولتی‌متر برای آزمایش پیوستگی عالی است با فرض اینکه بتوانید هردو انتهای کابل را به آن وصل کنید. مولتی‌متر را در حالت تست یا در حالت اهم قرار دهید. در حالت دوم اگر اتصال وجود داشته باشد، مقدار صفر اهم خواهید داشت اما اگر اتصالی وجود نداشته باشد، مقدار مقاومت بی‌نهایت خواهد بود.
تسترهای قیمت متوسط، علاوه بر توانایی تست پیوستگی و وایرمپ امکان تعیین طول یک کابل را نیز دارند؛ حتی میتوانند مکان یک شکست روی رشته‌های منفرد کابل را نیز به شما بگویند. این نوع تستر کابل با نام رفلکتومتر دامنه زمان (Time Domain Reflectometer) یا به اختصار TDR شناخته می‌شوند. اغلب تسترهای قیمت متوسط یک وسیله لوپ‌بک نیز دارند که در انتهای کابل قرار داده میشود و به تستر اجازه میدهد تا با کابلهای نصب شده نیز کار کنند. این نوع تستر همانی است که برای کار خود نیاز دارید.
اگر وسیله‌ای بخواهید که کابلی را برای استانداردهای پیچیده TIA/EIA چک کند، قیمت خیلی بالا می‌رود. این تسترهای گران‌قیمت میتوانند چیزهایی را شناسایی کنند که تسترهای دیگر قابلیت آن را ندارند مانند کراستاک یا افت سیگنال.
کراس تاک برای عملکرد صحیح کابل همیشه یک مشکل بزرگ بوده است. کابل های UTP امروزی دارای چهار جفت سیم هستند که همگی درون یک لوله پلاستیکی فشرده شده‌اند. وقتی سیگنالی را روی یکی از این جفت ها ارسال میکنید، جفت دیگر مقداری از سیگنال را دریافت می کند که به آن کراستاک (Crosstalk) می‌گویند.
هر قطعه کابل UTP می‌تواند کراس تاک ایجاد کند. از آن بدتر، وقتی انتهای یک کابل UTP را درون یک جک پرس میکنید، کراس تاک افزایش می یابد. یک جک بی‌کیفیت مقدار زیادی کراستاک ایجاد کرده تا این حد که کابل نمی‌تواند با سرعت مورد نظر به درستی کار کند. برای تشخیص کراس تاک، یک سیگنال با قدرت عادی روی یک جفت سیم درون کابل ارسال میشود. یک آشکارساز الکتریکی به همان انتهای کابلی وصل است که سیگنال را تولید می کند و سیگنال را روی همه جفتها بررسی کرده و مقدار سیگنال روی سه جفت دیگر را اندازه می‌‌گیرد و با این کار مقدار تداخل مشخص میشود. به این کراستاک انتهای نزدیک (Near End Crosstalk) یا به اختصار NEXT گفته میشود.
اگر این آزمایش را تکرار کنید یعنی سیگنال را روی یک جفت از سیم‌ها ارسال کرده اما گوش به زنگ جفت‌های دیگر در انتهای اتصال باشید، به آن کراستاک انتهای دور (Far End Crosstalk) یا FEXT گفته میشود.
کراس تاک NEXT و FEXT بر حسب دسیبل (db ) تعیین می‌شوند.
با حرکت سیگنال روی یک سیم، به تدریج قدرت سیگنال کاهش می‌یابد که به آن میرایی (Attenuation) می‌گویند. هرچه کابل طولانی‌تر باشد، میرایی نیز افزایش یافته و سیگنال بیشتر در اثر کراس تاک دچار مشکل میشود. یک تستر باید سیگنالی را روی یک انتهای سیم ارسال کرده و برای NEXT و FEXT در انتهای دیگر جفت آزمایش کرده و سپس این فرآیند را برای هر جفت درون کابل UTP تکرار کند. اتلاف سیگنال در شبکه بر حسب واحدی با نام دسیبل (db) اندازه‌گیری میشود. این آزمایش روی سیگنال‌های الکتریکی در سیم‌های مسی و سیگنال‌های نوری در کابلهای فیبر نوری اعمال میشود. متأسفانه برای بسیاری از تکنسین‌های شبکه، یک دسیبل مفهوم چندانی ندارد. بنابراین تنها قصد دارم یک روش سریع برای درک اعداد آن به شما نشان دهم.
وقتی به سیگنالی که از یک انتهای کابل به انتهای دیگر حرکت می‌کند مراجعه می‌کنیم، منظور واقعی ما اطلاعاتی است که روی سیگنال حرکت می‌کنند. اما اگر اختلالاتی داشته باشید یا ناخالصی‌هایی درون کابل یا فیبر باشد، مقداری از اطلاعات سیگنال از بین می‌روند. اغلب افراد درباره اتلاف بر حسب درصد یا حتی معمول‌تر بر حسب “یک مقداری” یا “مقدار زیادی” فکر می‌کنند که البته مشکلی نیست.
مشکل وقتی است که این درصدها میتوانند بسیار کم باشند. وقتی درباره اتلاف 10000% یا 0.0001% صحبت میکنید، اغلب همه سردرگم می‌شوند. این اعداد آنقدر بزرگ یا کوچک هستند که نمی‌توان آنها را به خوبی حس کرد.
تکنسین‌ها از عبارت دسیبل برای توصیف قابل هضم این اعداد استفاده می‌کنند وقتی کسی درباره اتلاف 3 دسیبل میگوید، کسی که حرف او را می‌شنود می‌داند که این عددی به مراتب کوچکتر از یک اتلاف 10 دسیبلی است. اکنون به بحث فرآیند آزمایش برمی‌گردیم.
فرآیند تأیید این که همه چیز کابل با استانداردهای TIA/EIA منطبق است نیازمند ابزارهای قدرتمندی است که معمولاً با نام تأیید کننده‌های کابل (Cable Certifiers) شناخته می‌شوند. تایید کننده‌های کابل میتوانند آزمایش‌های سطح بالایی انجام داده و گزارشی تولید کنند که نصاب می‌تواند آن را چاپ کرده و به مشتری بدهد تا بداند که کابل نصب شده به خوبی کار می‌کند.
اغلب تکنسین‌های شبکه نیازی به این تسترهای پیشرفته ندارند و بنابراین به جز موقعی که وضع جیب شما خیلی خوب است یا مشکلات زیادی با آزمایش کابل دارند، میتوانید از تسترهای قیمت متوسط استفاده کنید.
چالشهای فیبر نوری
کابلهای فیبر نوری نیز چالشهای مشابهی با کابلهای مسی دارند اما تفاوت‌هایی نیز وجود دارند. همانند سیم مسی، اتلاف سیگنال مهم بوده و برحسب دسیبل تعیین میشود. اما دلیل اتلاف می‌تواند متفاوت باشد. همچنین، تعداد زیاد استانداردها میتوانند باعث سردرگمی شوند:
اتلاف یا کاهش سیگنال
همانند سیم مسی، ناخالصی‌های مختلف درون ماده هسته فیبر میتوانند باعث اتلاف سیگنال شوند. فاکتورهای زیادی در این مورد نقش دارند.
کابلهای شکسته یا اتصالهای باز باعث توقف سیگنال می‌شوند. ماژول‌های ارتباطی SFP یا مبدل اینترفیس گیگابایتی GBIC میتوانند مشکلاتی داشته باشند. وقتی یک ماژول SFP/GBIC مشکل‌دار را بررسی میکنید، باید هم کانکتور و هم کابل وصل شده به آن کانکتور را بررسی نمایید. یک یا هردو میتوانند باعث اتلاف سیگنال شوند.
یک کانکتور کثیف (Dirty Connector) می‌تواند باعث اتلاف‌های سیگنال جدی در فیبر شود. مهم است که شیشه را کثیف نکنید!
وقتی کابلهای فیبر نوری را در نظر می‌گیرید لازم است به خاطر داشته باشید که بخشی که سیگنال را حمل می‌کند بسیار ریز است و تنها چند میکرون است. وقتی دو قطعه فیبر را به یکدیگر وصل میکنید، حتی یک عدم تطابق کوچک کانکتور در بیرون (روکش) یا درون (هسته) می‌تواند باعث اتلاف‌های جدی شود.
میرایی (Attenuation) ضعیف شدن سیگنال هنگام عبور آن از سیم در مسافت‌های طولانی است. پراکندگی (Dispersion) وقتی اتفاق می‌افتد که یک سیگنال روی مسافت‌های طولانی پراکنده میشود. هم میرایی و هم پراکندگی هنگام حرکت طولانی سیگنال ایجاد می‌شوند.
هر قطعه فیبر دارای محدودیت شعاع خمشدگی (Bend Radius Limitation) است. اگر یک کابل فیبر نوری را بیش از حد خم کنید، یک نشت نوری (Light Leakage) رخ میدهد. نشت نوری به این معنی است که بخشی از سیگنال به جای رسیدن به انتها، از کابل خارج میشود که اصلاً اتفاق خوبی نیست.
عدم انطباق ارتباط فیزیکی و یا طول موج سیگنالی
شبکه‌های فیبر نوری دارای تعداد نسبتاً کوچکی کانکتور هستند اما انواع مختلف سیگنال‌هایی را در اختیار قرار میدهند که میتوانند از آن کانکتورها استفاده کنند. این تغییرات با چند روش خود را نشان میدهند. ابتدا، تنها به این دلیل میتوانید به یک SFC یا GBIC خاص وصل شوید به این معنی نیست که سیگنال شما کار می‌کند. وصل کردن یک SFC کلی به یک سوییچ سیسکو ممکن است از نظر فیزیکی منطقی باشد اما اگر سوییچ تنها بتواند با تکنولوژی سیسکو کار کند، یک عدم انطباق خواهید داشت.
به صورت مشابه میتوانید کانکتورهای فیبر نوری مانند SC یا LC پیدا کنید که به فیبر تک مد یا مولتی مد وصل می‌شوند. وصل کردن یک کابل تک مد به یک سوییچ که انتظار مولتی‌مد دارد چه کاری انجام میدهد؟ چنین عدم انطباق کابل یا فیبر به این معنی است که شبکه شما کار نخواهد کرد (حداقل قسمتی از آن).
در آخر، قطعه‌های متفاوت فیبر از سیگنال‌هایی با طول موج مختلف استفاده می‌کنند. شاید بتوانید یک کانکتور LC را به سوییچی وصل کنید و مشکلی نباشید اما اگر سیگنال در 1310 نانومتر شروع شده و سوییچ انتظار 1530 نانومتر داشته باشد، یک عدم انطباق طول موج رخ داده که مانع از انتقال سیگنال میشود.
ابزارهای فیبر نوری
یک تکنسین فیبر نوری از ابزارهای زیاد و مقدار زیادی مهارت استفاده می‌کند. در طول سال‌ها از خاتمه‌‌های فیبر آسان‌تری استفاده شده اما هنوز هم قراردادن کانکتورهای ST SC، LC یا دیگر انواع کانکتور در انتهای یک فیبر کار سختی است.
اما کابلهای فیبر نوری دارای مشکلاتی مشابه و متفاوت از یک UTP دارد. کابل فیبر نوری مشکل کراستاک یا تداخل ندارد زیرا از نور به جای جریان الکتریکی استفاده می‌کند.
کابل های فیبر نوری میتوانند بشکنند و بنابراین یک تکنسین خوب همیشه یک رفلکتومتر دامین زمانی نوری (Optical Time Domain Reflectometer) یا OTDR برای چنین مواقعی دم دست دارد. OTDR ها پیوستگی را مشخص کرده و اگر شکستگی وجود داشته باشد به شما می‌گویند چه مقدار فاصله از انتهای کابل را باید برای آن شکستگی جستجو کنید.
TIA/EIA دارای نیازمندی‌های پیچیده‌ای برای آزمایش کابلهای فیبر نوری است و صنایع کابل نیز تأیید کننده‌های فیبری‌ای تولید می‌کنند که اطمینان میدهد، یک فیبر با سرعت مناسب سیگنال را جابه‌جا می کند یا خیر. سه مشکل بزرگ فیبر، میرایی، نشت نوری و اعوجاج هستند. مقدار نور منتشر شده روی فیبر در اثر فاصله کاهش پیدا کرده که باعث میرایی یا (وقتی سیگنال نور پراکنده میشود) پراکندگی میشود.
فرآیند نصب یک سیستم کابل ساخت‌یافته شامل درجه بزرگی از مهارت بوده و باید به حرفه‌ای‌‌ها واگذار شود. با درک این فرآیند میتوانید اغلب مشکلات بعد از نصب سیستم کابل ساخت‌یافته را حل کنید. از آن مهمتر میتوانید صحبت‌‌های کارشناسان نصب کابل را هنگام کار کردن با آن درک کرده و عملکرد بهتری داشته باشید.
2 دیدگاه
سلام
شرکت ما در حال انتقال به یک ساختمان سه طبقه می باشد که هنوز زیر ساخت شبکه و کابل کشی در ساختمان انجام نشده
میخواستم ببینم شما در این زمینه کار میکنید؟ میتونید به ما یه مشاوره بدید؟
سلام دوست عزیز
بله ، شرکت ما در زمینه زیرساخت شبکه فعالیت میکنه و یکی از مواردی که ما به مشتریهامون مشاوره میدیم ، در مورد جابه جایی به محل جدید هستش.
ابتدا لازمه که یه بازدید از محل شرکت انجام بشه ، بعد لیست تجهیزات و خدمات به همراه هزینه ها خدمتتون ارائه میشه.